αμνός, ο Aγνός Eαυτός

Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να καταλάβω πώς το σύμβολο της αγνότητας, που ζέσταινε τον Χριστό στην φάτνη, ύστερα από κάποιους μήνες θα γίνει θυσία στη σούβλα των απανταχού ορθόδοξων χριστιανών για να γιορτάσουν την Ανάσταση από τον πνευματικό θάνατο…
Τί και αν ούτε καν καταλαβαίνουμε τί σημαίνει Πάσχα; Τί & αν η θυσία του αμνού ήταν μια ιουδαϊκή, καθημερινή, “λυτρωτική” τακτική στο ναό του Σολομώντα για την εξιλέωση από τις αμαρτίες τους; Τί και αν κρατάμε ένα έθιμο μιας άλλης θρησκείας από την οποία γεννήθηκαν οι χριστιανοί, αλλά με την οποία διαχωρίστηκε σαφώς και αμετακλήτως η Ορθοδοξία;

Αν μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, αυτό σίγουρα δεν μπορεί να γίνει με θύματα έξω από εμάς. Οι ευκαιρίες για αυτοσυγχώρεση άπειρες και ευτυχώς δεν απαιτούν κυριολεκτικά το αίμα κανενός. Απαιτούν όμως την Παρουσία μας, εκεί-όπου-πονάει. Για να δούμε με τα μάτια της ψυχής, όχι τα σκληρά και τα χωρίς οίκτο. Με αυτά που μόνο ένας αμνός θα μάς κοιτούσε.

Αν επιτρέπαμε στο εγώ μας να γίνει αμνός, η θυσία θα είχε ήδη επιτελεστεί.