Χριστούγεννα χωρίς φως, γίνεται;
Όταν κάποιος πληροφορηθεί ότι ασχολούμαι με τη yoga δύο είναι οι αντιδράσεις. Αν είναι “παλιός” ή εκτός χώρου, η αντίδρασή του είναι η μίμηση μιας κατάστασης samadhi, της διαλογιστικής δηλαδή εκείνης κατάστασης, όπου ο νους είναι πλέον ήρεμος, σταθερός, επικεντρωμένος και συνειδητός. Αντιθέτως & παραδόξως, αν είναι εντός χώρου, το μυαλό του πάει σ’ ένα δυνατό και εύκαμπτο κορμί που με όση ευκολία μπορεί να δεθεί με άλλη τόση μπορεί να λυθεί, να κρεμαστεί ανάποδα, να στηριχτεί στα δυο ή και στο ένα χέρι, να αναποδογυριστεί προς όλες τις κατευθύνσεις ή και να συνδυάσει κάποια από τα παραπάνω ή και όλα μαζί με μια ρυθμική σειρά και στο τέλος να εισπράξει πολλά πολλά hits και likes στα social media.
H yoga είναι τόσο της μόδας όσο ήταν το aerobic στα ’80s. Οι guru της σύγχρονης εκδοχής της yoga αναγνωρίσιμοι πλέον από εκατομμύρια ανθρώπους, γίνονται και doodle στη google.
Έτσι, σήμερα όταν αναζητούμε να κάνουμε yoga, τί ακριβώς ψάχνουμε και τί περιμένουμε; Ποιά είναι η σχέση της σύγχρονης yoga με την παράδοση;
Στις μέρες μας, η yoga εστιάζει στο σώμα, εξωθώντας μετά μανίας τα όρια του σώματος στην ευλυγισία και στην δύναμη. Στοχεύει στην κατάκτηση ενός επιπλέον χιλιοστού στη δίπλωση, στην κάμψη ή ενός επιπλέον δευτερολέπτου στην αντοχή. Τα προσωπικά ρεκόρ έτοιμα κάθε φορά να ξανασπάσουν. Μια συνεχής επιδίωξη του κατορθώματος. Τα όρια δυσδιάκριτα, καλούνται να αναθεωρηθούν κάθε φορά εκ νέου. Και στη διαδικασία αυτή η επιρροή των άλλων να παίζει κυρίαρχο ρόλο, αν οι άλλοι μπορούν, πρέπει να μπορέσω & εγώ! Και αν δεν μπορώ, η απαξίωση με περιμένει στη γωνία…
Και αυτή η πρωταθλητική στάση εξακολουθεί να ονομάζεται yoga…όμως, πόσο μακριά μπορεί να φύγει το παιδί της yoga από τη μαμά του χωρίς να χαθεί; Γίνεται να εστιαζόμαστε στην εξάπλωση και να ξεχνάμε τη συγκρότηση;
Ένας δάσκαλος της yoga κρίνεται μόνο από το πόσο άρτια εκτελεί μια περίεργη asana; Γιατί δε μάς ενδιαφέρει πώς ζει, ποιές είναι οι συνήθειές του, πώς μιλάει & πώς συμπεριφέρεται στο μάθημά του, για να καταλάβουμε & πώς συμπεριφέρεται έξω από αυτό, στο αυτοκίνητό του, στην οικογένειά του, στο περιβάλλον, στους αγνώστους, στα ζώα; Γιατί επιμένουμε να αγνοούμε τις αρχές της yoga, τα yamas και τα niyamas που προϋποθέτουν ότι ένας ασκούμενος της yoga έχει ενστερνιστεί πριν καν φτάσει στην asana; Και αν ο σημερινός τρόπος ζωής στις δυτικές κοινωνίες απέχει παρασάγγας απ’ τον παραδοσιακό ινδικό τρόπο ενός yogi ή μιας yogini – που εστιάζει μόνο στην ακολουθία του satguru – γιατί εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε το όνομα yoga σε κάτι που είναι πολύ μακρινό παρακλάδι;
Όπως αντίστοιχα μέσα μας έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να ζήσουμε Φαντασμαγορικά Χριστούγεννα, καθώς έτσι προτάσσει ο σημερινός τρόπος ζωής, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συντηρούμε μέσα μας το σκοτάδι. Η μόνη σύνδεση με το Πνεύμα των ημερών, τα φωτάκια & τα λαμπιόνια στο δέντρο ή στο μπαλκόνι, πενιχρές αναφορές του Φωτός που γεννάται.