Φως-Σκοτάδι= ισοπαλία. Όσο το ένα, τόσο και το άλλο. Το yin-yang στην απόλυτη έκφρασή του.
Εαρινή Ισημερία, όταν τα δύο ισορροπούν μετά, τί;
Με την Εαρινή Ισημερία καθιερώνεται η απαρχή του Νέου Έτους σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, που διατηρούν την παράδοση ως έχει και σήμερα – όπως σε συγκεκριμένες περιοχές της Ινδίας αλλά και σε άλλες εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας – ενώ σε λιγότερο παραδοσιακές κοινωνίες, η κομβική αυτή περίοδος έχει μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Λίγο πριν ή λίγο μετά απ’ την 21η Μαρτίου, η Eαρινή Iσημερία σημαίνει την απαρχή της Άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο.
Σ’ αυτήν την εξωτερική ισοπαλία συντελείται το πάντρεμα της Yang ενέργειας ή ηλεκτρισμού, Shiva, Συνειδητότητας, Εαυτού, Είναι, Θέλησης, Λόγου & της Yin ενέργειας ή μαγνητισμού, Shakti, Ενέργειας της Συνειδητότητας, Δεκτικότητας, Τρυφερότητας, εκδηλωμένης Ομορφιάς. Και από αυτή τη ζεύξη μπορεί τώρα να γεννηθεί κάποιος καρπός. Όσο πιο αναπτυγμένες και οι δύο πλευρές, τόσο πιο αρμονικό το αποτέλεσμα.
Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, σταθμό της περιόδου αυτής αποτελεί ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου με την Παναγία, ως Θεϊκή Μητέρα, να προσφέρει την μήτρα της για να Δεχτεί τη Θεία Θέληση.
Στην Εαρινή Ισημερία επιτελείται και το κλείσιμο ενός 12μηνου κύκλου του ζωδιακού στους Ιχθύς, υπογραμμίζοντας την υπέρτατη πράξη όλων, αυτήν της αυτοθυσίας για το καλό όλων των προηγούμενων. Η θυσία του status quo, η διασάλευση των θεμελίων μας, του εγωισμού μας είναι απαραίτητη αν θέλουμε να γεννηθεί κάτι νέο, φρέσκο. Η κατάκτηση μιας νέας, ελπιδοφόρας κατάστασης έρχεται μόνο αν καταφέρουμε ν’ αντιληφθούμε την πλάνη ή māyā μέσα στην οποία ζούσαμε ως τώρα. Και εδώ και τώρα καλούμαστε να δώσουμε την μάχη μας (κομβικό σημείο Ιχθύ-θυσίας και Κριού-αγωνιστή). Η πάλη του φωτός και του σκότους, των devas και των asuras μπορεί να είναι ανελέητη. H μετατροπή ενός naga σε φίλο-προστάτη προϋποθέτει κάποια απάρνηση ίσως και αυτ-απάρνηση. Και τότε ακριβώς είναι που γεννάται ένας νέος καρπός, ένα βρέφος, που ευάλωτο καθώς είναι, αγωνίζεται την επιβίωσή του, για τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Και το όλο δίνει ξανά τη θέση του στο εν.
Φίδια-προστάτες σε είσοδο Προτεσταντικής εκκλησίας. Nieuwveen, Ολλανδία
Όλοι όσοι εργάζονται πνευματικά, αντιλαμβάνονται την σύγκρουση αυτή μέσα τους και τη βιώνουν ως ένα είδος θανάτου, ερήμωσης. Γιατί μέσα από την σύγκρουση δοκιμάζεται η πίστη σε κάθε μυημένο. Είναι η ώρα, που βγαίνουν προς τα έξω, σημεία που κρυβόταν ή καλυπτόταν. Είναι η στιγμή, που ο μυημένος είτε θα δει και θα αναγνωρίσει σημεία αποκρουστικά, που θα τον βοηθήσουν να φτάσει πιο κοντά στην αναγνώριση του ποιός είναι, είτε θα τα προσπεράσει ως ξένα, μη αναγνωρίσιμα, αρνούμενος ουσιαστικά ότι αυτά τα βδελυρά και μιαρά στοιχεία είναι κομμάτια του.
Η αφύπνιση είναι το ζητούμενο και έρχεται όταν οι δοκιμασίες της ζωής μας γίνονται οι άθλοι μας, κάτι που προϋποθέτει θυσία, σταύρωση, πόνο ή dukkha. Όσο πιο εύκολο είναι για μας να θυσιάσουμε κάτι από τις προσκολλήσεις μας, νοητικές, συναισθηματικές ή φυσικές, τόσο πιο ελεύθεροι γινόμαστε. Και έτσι στο τέλος, εκεί κοντά στο Θερινό Ηλιοστάσιο, που ο νέος καρπός φτάνει στην τέλεια ακμή του, “γευόμαστε” την αμβροσία ή amrita, το ποτό των θεών, ως επιβράβευση του αγώνα μας, της φροντίδας μας να διατηρούμε την φλόγα δυνατή.
Σε όλες τις αρχαίες παραδόσεις η έννοια της Απελευθέρωσης, Παύσης (των βασάνων), Ανάστασης ή Yoga, ως ένωση του ατόμου (jivatma) με το όλο (paramatman), συμβαίνει όταν η φώτιση, samadhi, nibbhana/ nirvana έχει επιτευχθεί και το άτομο πλέον, ελεύθερο από τις αντίθετες δυνάμεις που κυβερνούν την γήινη υπόστασή του, έχει απορροφηθεί από το Πνεύμα.
Η Άλκηστις δίπλα στον Ηρακλή και στον Κέρβερο που φυλάει τον Κάτω Κόσμο. Τοιχογραφία σε χριστιανική κατακόμβη.
Στην αρχαία Ελλάδα η Ανάσταση αντιπροσωπευόταν από την Άλκηστη, η οποία ήταν πρότυπο συζυγικής αγάπης και προσφέρθηκε να θυσιαστεί στην θυμωμένη Θεά Άρτεμη, όταν ο συζυγός της, Άδμητος, λησμόνησε στις επικλήσεις της θυσίας του τη Θεά. Τότε, ο Ηρακλής, φίλος του Αδμήτου, πολέμησε με τον Πλούτωνα την έσωσε και την έφερε πίσω ή απλά δεν τον άφησε να την πάρει στον Άδη ή πάλι, κατά μια άλλη εκδοχή, η Περσεφόνη συγκινήθηκε από την αυτοθυσία της Άλκηστης και την έστειλε πίσω, στον Άνω Κόσμο.
Όποια παράδοση και αν μάς είναι πιο οικεία, αρχαιοελληνική, χριστιανική, βουδιστική, ινδουϊστική, ζεν ή άλλη και ακόμα περισσότερο, αν μελετάμε ή ασκούμαστε σε μια παράδοση, θα βγούμε στο ίδιο σημείο, αυτό της αυτοθυσίας, του μικρού θανάτου να προηγείται της κατάκτησης της Απελευθέρωσης, της Σωτηρίας ή της Συνειδητότητας.
© Κυριακή Κυριακίδου, Μάρτιος 2017