Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να ανθίσουμε. Όλοι. Ακόμα και ιδίως όσοι φαίνονται άμοιροι & απελπισμένοι. Σε όσους η αίσθηση της ελπίδας έχει τσαλακωθεί τόσο, που δύσκολα μπορεί να ισιώσει ξανά και να λειτουργήσει πάλι. Χωρίς επιφυλάξεις.
Αν μπορούμε κάθε μέρα να εστιάζουμε σ’ αυτό που έχουμε να κάνουμε με όση αφοσίωση και αγάπη έχουμε μέσα μας αυτή τη μέρα, αυτή την ώρα, χωρίς φαντασιώσεις και υποσχέσεις, τότε μπορεί αυτό το άχαρο καθήκον – ή ακόμα χειρότερα, αυτή η ψυχαναγκαστική δουλειά ή απλά δουλεία – να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας, για πρώτη φορά ίσως μετά από τόσα πολλά χρόνια από την πρώτη φορά που το καταφέραμε, και να παρουσιάσει το κρυφό για μας μήνυμα.
Αυτό το μήνυμα που
έγινε μανιέρα, που τυφλά το ακολουθήσαμε για χρόνια μετά, μέχρι που έγινε ένα με το σώμα μας, με την εικόνα μας, με την προσωπικότητά μας.
Μολονότι τόσο εμφανές στους γύρω, το μήνυμα είναι σε τυφλό για μας σημείο. Κρυμμένο διατηρείται.
Ας αποφασίσουμε αν θέλουμε να παίζουμε κρυφτό με τον εαυτό μας ως το τέλος, ή αν θα βγούμε ποτέ, ακόμα και αν χρειαστεί να πούμε “ΦΤΟΥ”!