Η αρχή του τέλους του χρόνου
Με την ισημερία του Σεπτεμβρίου να επισημοποιεί την έναρξη του φθινοπώρου στο Βόρειο ημισφαίριο, μπαίνουμε στο δεύτερο μισό της χρονιάς -αν κινούμαστε με τα δεδομένα της φύσης και όχι της νοητικής κατασκευής του σύγχρονου ανθρώπου- και οδεύουμε προς το τέλος του χρόνου που σηματοδοτείται από την τρίμηνη διάρκεια του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Εν ολίγοις, από την Ισημερία του φθινοπώρου κατά την οποία η διάρκεια της μέρας και της νύχτας είναι ίσες θ’ αρχίσει να μειώνεται η διάρκεια της ημέρας, η διάρκεια του φωτός για το Βόρειο ημισφαίριο.
Όσοι ζουν στη φύση είναι εύκολο να συντονιστούν με τους ρυθμούς της και να αντιληφθούν τί χρειάζεται να κάνουν στο σύστημά τους χωρίς πολύπλοκες σκέψεις ή ενοχές. Για τις παραδοσιακές κοινωνίες το φθινόπωρο είναι η εποχή της συγκομιδής, η εποχή που το σύστημά μας αρχίζει να ζητάει την ησυχία από τη φασαρία του καλοκαιριού, την εσωτερίκευση από την προβολή, την κατανάλωση των αποτελεσμάτων των κόπων μας. Και αν δεν έχουμε δημιουργήσει κάποιο έργο το καλοκαίρι, ίσως τώρα είναι κατάλληλη στιγμή να στοχαστούμε τί μπορούμε να αφήσουμε γιατί κλείνει τον κύκλο ζωής του και τί να συντηρήσουμε γιατί μάς κρατάει ζωντανούς. Όπως ένα φυλλοβόλο δέντρο ρίχνει τα φύλλα του που δεν χρειάζονται πλέον ούτε στο ίδιο αλλά ούτε και στα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης (τα φυτά ζουν για την εξυπηρέτηση όλων των όντων).
Ισημερία λοιπόν, ίσες δυνάμεις, όσο το αρσενικό, τόσο και το θηλυκό, όσο το yang τόσο και το yin. Μια ισορροπία που δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, όπως η τραμπάλα που με την σωστή απόσταση από την βάση μπορούν να ισορροπήσουν δύο άνισου βάρους άτομα. Μια ισορροπία που μπορεί να μάς κάνει πιο δεκτικούς σ’ αυτό που δεν είμαστε. Μέχρι να αλλάξει πάλι το τοπίο από την επόμενη κιόλας της Ισημερίας και να αρχίζει να μεγαλώνει η νύχτα.
Για να μάθουμε να κρατάμε τα απολύτως απαραίτητα, να κάνουμε οικονομία δυνάμεων, να στρεφόμαστε προς τα μέσα μέχρι τη Μεγάλη Νύχτα.
Ουσιαστικά, αντιλαμβανόμαστε ότι η ισορροπία είναι σχεδόν ένας μύθος, 2 μέρες μόνο μέσα σε μια ολόκληρη χρονιά (± 2 μέρες πριν και μετά)! Τόσο λίγες αλλά τόσο ικανές να αλλάξει κάτι μέσα μας και ν’ αρχίσει να κινείται αλλιώς, να σκέφτεται αλλιώς.
Μια στάση. Το σημείο που εγκαταλείπουμε το έξω για να εισέλθουμε στο μέσα. Σταδιακά. Και όσο και αν αντιστεκόμαστε σ’ αυτήν την μελαγχολική περίοδο του έτους, ας σκεφτούμε ότι τώρα είναι η δυνατότητα μιας αλλαγής εντός μας πολύ μεγάλη.
Εξυγιαίνουμε τα πράγματα αφήνοντας τη διαίσθησή μας να οδηγεί και κάνοντας πράγματα που δεν απαιτούν τόση δράση. Εξωτερική απραγία, εσωτερικός αναβρασμός.
Καλή σοδειά από τους στοχασμούς και τις εσωτερικές μας διεργασίες!
©Κυριακή Κυριακίδου 2020