falling from vishvamitrasana
Με τόσο ηλιόλουστες μέρες ξεχνιόμαστε & μεις και απολαμβάνουμε την απομακρυσμένη ζέστη όπως και όπου μπορούμε. Για να ‘χουμε απόθεμα για το χειμώνα που σταλιά σταλιά έρχεται & αυτός.
Πώς γίνεται να τον περάσουμε απαλά σαν να πρόκειται ο ήλιος να λάμπει κάθε μέρα; Ή πώς γίνεται να μην μάς πάρει από κάτω ψυχολογικά, συναισθηματικά ή φυσικά; & αν συμβεί κάτι τέτοιο γιατί να αγχωθούμε να γίνουμε “καλά” όσο το δυνατόν γρηγορότερα, με ό,τι ιατρικό βοήθημα βρεθεί μπροστά μας; Τί χάνουμε όταν “κερδίζουμε” πίσω την υγεία μας – σε όποιο επίπεδο – επεμβατικά, γρήγορα, χωρίς κόστος (περισσότερο εργατοημερών, παρά υλικής διάστασης);
Όσο πιο απλά & φυσικά αποδεχθούμε το αξίωμα ότι “όλα αλλάζουν”, τόσο πιο εύκολα θα αφήσουμε να συμβεί και η όποια αλλαγή, ακόμα και αν αυτή φαινομενικά είναι άβολη, άκομψη, μη ελκυστική.
Τί & αν βρεθούμε σ’ αυτήν την κατάσταση; Γιατί να θέλουμε να βγούμε από αυτήν πώς και πώς; Με φτηνά τεχνάσματα να τη σκαπουλάρουμε και πάλι και να ορθοποδήσουμε στα μάτια των άλλων; Γιατί δεν μάς επιτρέπουμε το νιώσιμο της πτώσης, της παράδοσης, του συμβιβασμού, της αποδοχής των ορίων μας;
Πώς γίνεται όλη η ζωή να μάς δείχνει ότι ό,τι πέφτει ξανασηκώνεται, με άλλη μορφή πλέον, ποτέ πια ίδια, ποτέ τόσο ευάλωτη, ποτέ τόσο αυστηρή…& μεις ν’ αποφεύγουμε τόσο εγωιστικά την πολύτιμη γνώση από την πτώση…
Η ζωή προσφέρει καθημερινά μαθήματα, απλά δεν έχουμε εκπαιδευτεί να τα βλέπουμε. Με τη yoga ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στη θέση του παρατηρητή, οπότε βλέπουμε πιο καθαρά, αντιλαμβανόμαστε πιο γρήγορα, αλλάζουμε πιο εύκολα. Αν αφεθούμε, όταν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε με ένα σπουδαίο μάθημα στο πετσί μας κάθε φορά.