Στο 2016 ας συντηρήσουμε το λεπτοφυές, ας απαλλαγούμε από τις άχρηστες συνήθειες, ας κυλούμε με ό,τι ζωντανό!
Στη Νέα Χρονιά να είμαστε ώριμοι να επιτρέψουμε τις απαραίτητες για την πνευματική μας εξέλιξη αλλαγές στη ζωή μας!
Και όπως συμβαίνει με κάθε αλλαγή, με κάθε νέο ξεκίνημα, με μια νέα συνήθεια, μάς εμπνέει γιατί ανανεώνει τη θέασή μας, πράγμα αρκετό για να αισθανόμαστε πιο δημιουργικοί, πιο φρέσκοι, με λιγότερα τσακίσματα, λιγότερες αμυχές όπως ένα δώρο των Χριστουγέννων.
Η ανταλλαγή των δώρων στον μήνα με την μικρότερη δυνατότητα ανανέωσης δεν είναι τυχαία. Κόντρα στο σκοτάδι, στον παγετό, στην καταχνιά, στην φαινομενικά νεκρή φύση του γκρι και του καφέ, αναζητούμε το φως, τη ζέστη, τη φρεσκάδα, την αλλαγή και την ανανέωση. Ο προηγούμενος χρόνος κλείνει τους λογαριασμούς του και ως είθισται γίνεται απογραφή των όσων μάς έμειναν, αυτών που από το ετήσιο πάρε-δώσε κρατάμε και φυλάσσουμε, σαν το ακριβότερο δώρο της χρονιάς που πέρασε.
Το μάθημά μας, που δίχως τούτο το επόμενο βήμα θα ήταν ίσως μια επανάληψη κάποιων αλλοτινών στιγμών – έστω & αν αυτές φέρουν θετικό πρόσημο μέσα μας – τίποτα νέο δεν τις χαρακτηρίζει, τίποτα που να μαρτυρά ότι είμαστε ζωντανοί, ότι δηλαδή & μεις όπως όλη η φύση γύρω μας, απαλλασσόμαστε απ’ ό,τι ξερό, παλιό & αναχρονιστικό & κρατάμε μόνο αυτά που στο πέρασμα του χρόνου παραμένουν το ίδιο ζωντανά, τρυφερά & ανέπαφα – όπως τα κλαδιά του έλατου – από τις αυξομειώσεις & τις κακουχίες του χρόνου.
Και αν το μάθημά μας περνάει από επώδυνο βίωμα, αν έχουμε γεμίσει αμυχές και ουλές είναι απλά γιατί μόνο ως πάθημα, μάς γίνεται καλύτερα αντιληπτό. Γιατί αν δεν μάθαμε να σταματάμε νωρίτερα, ο πόνος είναι η επόμενη τακτική που θα μάς σταματήσει. Αναγκαστικά. Για να αφουγκραστούμε. Τα τί, τα πώς, τα γιατί.
Και έτσι να ξεκινήσουμε με νέες βάσεις. Με νέα θέαση. Για να δοκιμαστούμε οικειοθελώς στα νέα και να δοκιμάσουμε επιτέλους αυτό που έως πέρυσι ήταν μακρυά από εμάς, στις ζηλευτές ζωές των άλλων.