Αν αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το κάτι σε κάποια ύστερη στιγμή της ζωής σου, με αυτό που ήθελες πάντα, ένα κομμάτι μέσα σου αναθαρρεί γιατί θυμάται τον αρχικό ενθουσιασμό που σε είχε κατακλύσει όταν το πρωτοείδες ή πρωτοάκουσες.
Ξυπνάει τότε έντονα το αίσθημα της περιπέτειας που θα οδηγήσει στην κατάκτηση του ποθητού αποτελέσματος. Και αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρον, γιατί βλέπεις επιτέλους τον εαυτό σου να εκτελεί αυτό που τον οραματιζόσουν συχνά πυκνά, στις δικές σου προσωπικές στιγμές. Και πολύ γρήγορα τον βλέπεις στο τέρμα, στην νίκη της κατάκτησης του νέου αυτού στόχου. Και αυτό γίνεται εθισμός: στην κατάκτηση, γρήγορα, όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Και αν είσαι σε κατάσταση “πολέμου”, σε πλήρως ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, όπου η θέση σου διακυβεύεται και πρέπει να βγεις σώα/ος και νικήτρια/τής από μια δυσκολία, η στάση αυτή ίσως δικαιολογείται. Λόγω συνθηκών. Αν όμως τη στάση αυτή την υιοθετείς στην κανονική καθημερινή σου ρουτίνα – κάτι διόλου δύσκολο για τα σημερινά δεδομένα ζωής – αυτό γίνεται πλέον μια συνήθεια, για την οποία όχι μόνο δεν ντρέπεσαι, αλλά ίσα-ίσα αισθάνεσαι περηφάνια, για την αξιοσύνη σου πρώτα απ’ όλα. Το αποτέλεσμα είναι να ζεις μια ζωή με αποδείξεις. Στον εαυτό πρώτα απ’ όλα και ύστερα στους άλλους. Σε όλους τους άλλους, αν γίνεται.
Αν οι προσπάθειες είναι συγκεκριμένες και μεθοδευμένες προς ένα στόχο, ανοίγεται ένας δρόμος, ένα αυλάκι. Και φυσικό είναι όσο περισσότερο ασχολείσαι με αυτό, τόσο καλύτερη/ος να γίνεσαι και να ρέει η ενέργεια όλο και πιο ανεμπόδιστα εκεί. Το πόσο θα επηρεάσει όμως η ενέργεια αυτή και άλλα επίπεδα της ζωής σου, εξαρτάται. Από τον τρόπο που το κάνεις.
Η ποιότητα της πράξης είναι που κάνει τη διαφορά. Και η μεγάλη πρόκληση είναι να αντιληφθείς το διαφορετικό στο ίδιο. Έτσι το άλμπουμ των κατορθωμάτων σου θα γεμίσει συνεχώς από την ίδια εικόνα. Εξωτερικά. Για τους άλλους.