Το Πάσχα, την μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, πώς ακριβώς γιορτάζουμε την Ανάσταση αυτού που θυσιάστηκε για την πάρτη μας;
Με άλλη μία θυσία, αυτή τη φορά του ζώου που τον κρατούσε ζεστό και ασφαλή νεογέννητο βρεφάκι και που ποτέ δεν έφαγε ο ίδιος;
Πολλοί οι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί, ή πιστοί που ακολουθούν τις παραδόσεις έτσι όπως πιστεύουν και δρουν, δηλ. τυφλά.
Οι λέξεις Αγάπη και “Καλή Ανάσταση” γεμίζουν τις ευχές που ανταλλάσσονται μεταξύ των καλών χριστιανών αυτές τις μέρες.
Πουθενά δεν διαβάζεις: “Καλή Θυσία!” όταν η συντριπτική πλειοψηφία συμμετέχει έμμεσα στη θυσία ενός αμνού ή εριφίου για να καταναλωθεί την ημέρα της Ανάστασης. Ο καλός, αγνός και θρήσκος χριστιανός γιορτάζει με την θυσία κάποιου άλλου πλάσματος την Ανάσταση του Ανθρώπου που ο ίδιος θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα. Δηλαδή,
εμείς γιορτάζουμε θυσιάζοντας άλλους, όταν αυτός, στον όνομα του οποίου γίνεται η θυσία, το μόνο που έκανε ήταν να αυτοθυσιαστεί…
Κάθε θρήσκος που σέβεται τον εαυτό του, ερμηνεύει τα ιερά κείμενα της πίστης του, σύμφωνα με ό,τι τον* βολεύει. Με ασπίδα την παράδοση και χωρίς να βλέπουν πιο μακριά από τη μύτη τους, οι ακόλουθοί της αντί να αναγνωρίσουν την δική τους σκοτεινή πλευρά και να την θυσιάσουν, βρίσκουν εύκολη λύση στην θυσία κάποιου άλλου. Κάτι τόσο παλιομοδίτικο και “αντιχριστιανικό” όσο η Παλαιά Διαθήκη με τον αποδιοπομπαίο τράγο (που τουλάχιστον διαλέγονταν 1/ 7ετία) ή η Αρχαία Αθήνα που φόρτωνε στα καθάρματα, στους μιαρούς, φαύλους και κακούργους ανθρώπους τις συμφορές της πόλης, απορρίπτοντάς τους στην θάλασσα. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ ελαφριές τις βλέπω τις αρχαίες παραδόσεις σε σχέση με τις σημερινές, όπου σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι, ένα αρνί στριφογυρνά στη σούβλα προς τιμήν της Ανάστασης του Κυρίου! Πες μου εσύ τώρα, πόσο μακριά είμαστε από την απόλυτη παρεξήγηση και βαρβαρότητα. Και μάλιστα, δεν ξέρω για χθες, αλλά σήμερα που η Πίστη αγνοείται, ποιός έχει πάρει τη θέση της; Μήπως η Κατανάλωση; Μήπως ο Ατομικισμός; Λέω, μήπως…
Αν θέλουμε να πλησιάσουμε το πνεύμα της Μεγάλης Εβδομάδας, ας δοκιμάσουμε να θυσιάσουμε κάτι απ’ αυτά που μάς έχουν περάσει ως παράδοση ενώ σήμερα είναι στείρα, ανούσια, ανώφελα ή απλά βάρβαρα.
Ας κάνουμε κάτι για κάποιον άλλον, ας συγχωρήσουμε, ας μείνουμε για λίγο στον πόνο της στέρησης, της απώλειας και ας αναρωτηθούμε αν η θυσία χιλιάδων αθώων πλασμάτων είναι δυνατόν να στέκεται στο ίδιο και αυτό πλαίσιο μ’ αυτό που προηγείται και αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της Ανάστασης, την έννοια της αυτοθυσίας.
*Αρσενικό γένος, γιατί όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στηρίζονται σε κείμενα-μεταφράσεις ανδρών, όπου ό,τι δεν ανήκει στο είδος, κάστα, φυλή ή γένος με αυτόν που τα έγραψε, να αποτελεί “κτήμα” του.
(C) 2019-2021 Κυριακή Κυριακίδου