Σαν ψέματα μού φαίνεται μερικές φορές η ζωή. Η δική μου. Πολλά μικρά ή ένα μεγάλο, ακόμα δεν έχω καταλάβει. Στο μυαλό μου τα αναπάντεχα χαμόγελα της ζωής χαρίζονται με ευκολία, συνέπεια και συνέχεια στους άλλους. Σα να τους χρωστάει χάρες η ζωή, η αληθινή ζωή. Αυτή που θα παραμείνει έτσι όπως πρωτοεμφανίστηκε, ίσως και ακόμα καλύτερη.
Σε μένα με δυσκολία
και φειδώ έκανε κάποιες guest εμφανίσεις, αλλά γρήγορα αντικαθίστατο πανηγυρικά από παταγώδη πρόσκρουση στην πρότερη κατάσταση. Τί δε μ’ άφηνε στην ρουτίνα; Τί ήθελε να μού χαρίσει χαμόγελα “ευτυχίας”, όσο διαρκεί ένα εισητήριο μονής διαδρομής; Πόσα εισητήρια χρειάζονται για να επικυρωθεί η αναγνώριση του εαυτού; Πόσα πήγαιν’ έλα απαιτούνται για να μού χαριστεί μια δωρεάν διαδρομή σε νέο δρομολόγιο;
Στα ψέματα ζούσα χρόνια πολλά. Τα περισσότερα. Και όλο “κατηγορώ” και όλο προδοσίες και όλο ατυχίες. Και το μάγκωμα της ψυχής να μεγαλώνει από το έλλειμμα αγάπης, από την έλλειψη σοφίας, από την απόκρυψη αλήθειας.
Ένα-ένα τα ψέματα τα μάζεψα και ‘γω και τα επικήρυξα. Η απόφαση συγκεκριμένη: η όποια αφορμή τα ξαναβγάλει στην επιφάνεια θα βραβεύεται με τιμές ηρωϊκές. Για να μη ξεχνιέμαι. Για να βλέπω στο πρόσωπο του νέου “εχθρού” τον ήρωα δάσκαλό μου, αυτόν που απροκάλυπτα με απαλλάσσει από τα πλουμιστά πέπλα του ψέματος.