Μού είναι πολύ εύκολο να (κατα)κρίνω. Μού βγαίνει αυτόματα όταν βρίσκομαι μπροστά στην αδικία, στην ψευτιά, στην παραπλάνηση. Και εννοείται ότι όταν μού βγαίνει νοιώθω όλα τα δίκια με το μέρος μου…αν δεν μιλήσω όταν αισθάνομαι το δίκιο να ξεχειλίζει, τότε πότε; Και φυσικά, τη στιγμή εκείνη δε φαίνεται να καταλαμβάνομαι από ίχνος συμπόνοιας προς τον κατηγορούμενο. Μπορώ να είμαι αμείλικτη, σαν τον πάγο.
Όσο αμείλικτη θα είναι αργότερα η αδικία που θα επιτελεστεί αυτή τη φορά από πλευράς μου. Και μάλλον η ζωή είναι καλή με μένα, γιατί σπανίως έχω απέναντί μου τον κατήγορο να μού τα χώνει, όσο εγώ.
Ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι γιατί μόλις την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφθηκα την εκδήλωση του πολύ ενδιαφέροντος και άψογα οργανωμένου “6ου Φεστιβάλ Yoga Θεσσαλονίκης” για μια ομιλία και καθυστερημένη ούσα περίμενα στην όχι πολύ μεγάλη ουρά, αλλά όμως δεν είχαν απομείνει πολλά εισιτήρια και αυτό θα άφηνε κάποιους από μας απ’ έξω. Όπως μπορείτε να προβλέψετε ήδη, υπήρχαν κάποιοι που με “μέσο” από τελευταίοι ήρθαν πρώτοι, κλείνοντας και παραπάνω εισιτήρια απ’ τον αριθμό τους για κάποιον που ακόμα δεν είχε φανεί. Κανείς δεν μίλησε, γιατί το “μέσον” φαινόταν ακλόνητο ή ίσως πιστεύανε(οι άλλοι, πιο καλοπροαίρετοι ίσως από μένα), ότι θα ‘φταναν τα εισιτήρια για όλους μας.
Αν κάποιος ξεπερνά τους κανόνες μια φορά ατιμώρητα, μάλλον τείνει να τους ξεπερνά και άλλη φορά, μέχρι κάτι να τον σταματήσει.
Έτσι & έγινε…στην ουρά για το ασανσέρ αυτή τη φορά. Μαντέψτε…οι τελευταίοι ήρθαν πρώτοι με την καθόλα yogiκή μέθοδο του σπρωξίματος. Και το ασανσέρ αργούσε αδικαιολόγητα και μαντέψτε ποιοί παραπονιόντουσαν ότι θα έχαναν την ομιλία…αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που ‘κλεψαν ανερυθρίαστα την σειρά άλλων στο ταμείο…και σημειωτέον αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν τυχαίοι με το αντικείμενο, γιατί άκουσα να αλληλοαποκαλούνται με πνευματικά ονόματα.
Όταν το ασανσέρ ήρθε επιτέλους, και στοιβάχτηκαν όλοι μέσα γρήγορα-γρήγορα, η φωνή μου πετάχτηκε από μόνη της κοιτώντας τους στα μάτια πριν καν μπω και ‘γω μέσα…”τώρα εσείς που έρχεστε να παρακολουθήσετε το συγκεκριμένο πρόσωπο σε μια ομιλία πάνω στη yoga, είστε yogi;”
Το κλίμα πάγωσε φυσικά…και μέσα στο ασανσέρ η ενέργεια εκρηκτική, κεκλεισμένων των θυρών, πράγμα παρατεταμένα άβολο.
Λίγες μέρες μετά το περιστατικό, το σύμπαν αποφάσισε να μού δείξει πόσο yogi(ni) είμαι εγώ, που το περιστατικό απασχολούσε το νου μου ακόμα. Είμαι συνοδηγός στη μητέρα μου και της προτείνω να πάρει την δεξιά λωρίδα που δεν έχει κίνηση, γιατί έχει σταματήσει σε μια μεγάλη ουρά στ’ αριστερά. Αυτή όμως δεν φαίνεται να “συμμορφώνεται” με την πρόταση, που μού φαίνεται άκρως λογική. Μού εξηγεί αμυνόμενη, ύστερα από δύο φωναχτές δικές μου απαιτήσεις, ότι δε χρειάζεται, γιατί θα στρίψει αριστερά, αλλά εγώ φωνάζω (ακόμα) ότι αν πάει δεξιά έχει το δικαίωμα να στρίψει αριστερά και ότι χάνουμε χρόνο άδικα (!?#!) εκεί που κάθεται!
Αυτό το άδικα…μια ζωή…μέχρι να καταλάβω εγώ πόσο άδικη είμαι…όμως, απ’ ότι φαίνεται, ακόμα αντιστέκομαι…
Χρειάστηκα και άλλη επανάληψη για να δοκιμαστώ ανεπιτυχώς άλλη μια φορά…όταν φώναξα στην σκυλίτσα μου και με βία την τράβηξα να κάτσει έτσι όπως εγώ ήθελα επιτέλους (!?#!), για να την…κουρέψω. Έτρεμε το ζωντανό για πόσα λεπτά παραλυμένο από τον φόβο στη στάση που ήθελα…τυφλά υπακούοντας στην θυμωμένη και βίαιη προσταγή μου…
Πόσα συγνώμη να ζητήσω, όταν ο θυμός μου στοχεύει να παραλύσει και δεν σταματά παρά μόνον όταν το έχει επιτύχει;
Είμαι πολύ yogini τελικά…!?#!