Χειμερινό Ηλιοστάσιο

Η δύναμη της αποτίναξης του παλιού

Στον μήνα Δεκέμβριο κoρυφώνεται ο κύκλος της yin πορείας, της Θηλυκής Αρχής, της νύχτας, της σελήνης, της γνώσης που ενυπάρχει. Η κατάσταση yin εγκυμονεί όλες τις πιθανότητες πίσω από τις εκδηλώσεις, ό,τι μπορεί να πάρει μορφή μέσα από το αφηρημένο πεδίο της γνώσης, απαλλαγμένου από τον χρόνο (ως γραμμική έννοια). Υπό την επήρρεια της yin κατάστασης ενδυναμώνονται οι συναισθηματικές μνήμες και οι προσκολλήσεις σε παρελθούσες καταστάσεις, με αποτέλεσμα κάποιος να  αντιστέκεται στην εξέλιξη.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε, να αφαιρέσουμε, ν’ αποτινάξουμε από τη ζωή μας ό,τι χρειάζεται να πεθάνει, ή να πάψουμε να αναπαράγουμε την συνήθεια που μας κρατάει δέσμιους του κατώτερου εαυτού μας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να απομακρυνθούμε από τους θορύβους, από τους κάθε λογής αποπροσανατολισμούς, να μείνουμε στη νεκρική ησυχία που το σκοτάδι από μόνο του μπορεί να προσφέρει.

Και η περίοδος του Χειμερινού Ηλιοστασίου, της πιο μεγάλης νύχτας του χρόνου, προσφέρεται ως η καταλληλότερη για την απελευθέρωση από τις προσκολλήσεις, μιας και από μόνη της δίνει τη δυνατότητα του θανάτου και αμέσως μετά της γέννησης. Έτσι, αν αυτές τις μέρες συγκεντρωθούμε στον εαυτό μας, θα παρατηρήσουμε ότι η σιωπή έχει άλλη ποιότητα. Είναι περισσότερο θελκτική, γιατί είναι αφομοιώσιμη και παραγωγική.

Η σιωπή μπορεί να γεννήσει τη νέα αρχή, αν τής παραχωρήσουμε τη δυνατότητα να το κάνει και δεν αποπροσανατολιστούμε σ’ αυτό που έχουμε μάθει: να σκεπάζουμε αυτό που δε θέλουμε να δούμε γιατί μάς ενοχλεί, ή απλά να φεύγουμε.  Και έτσι η yin αναμονή σπάει όταν η yang πρόθεση αποφασίσει να δράσει σε μια ωραία-ώριμη στιγμή και τότε αποκαλύπτεται το απαραίτητο, το αναγκαίο.

Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να καταβάλουμε προσπάθεια. Οι προσκολλήσεις είναι πολύ δυνατές τις περισσότερες φορές και ασκούν μαγνητική έλξη πάνω μας, ακριβώς όπως η σελήνη & η νύχτα. Χρειάζεται να επιτρέψουμε στην yang ενέργεια, στο Φως, να μάς φωτίσει στο σημείο εκείνο που θα μπορέσουμε να δούμε τα δεσμά του συναισθηματικού μας εαυτού. Η θέληση και η αποφασιστικότητά μας χρειάζεται να είναι σταθερές για να μπορέσουμε να σπάσουμε τα δεσμά της συνήθειας.

Γιατί αυτά για να σπάσουν με μιας, απαιτούν την εγρήγορση και την ετοιμότητα κάποιου που είναι ήδη έτοιμος να φωτιστεί, να έχει γίνει ο ίδιος Guru, Δάσκαλος, που όχι μόνο φωτίζει τα δικά σκοτεινά του κομμάτια, αλλά βοηθά και άλλους να το κάνουν για τους εαυτούς τους. Αν δεν είμαστε ακόμα φτασμένοι, αλλά επιδιώκουμε να γίνουμε, χρειάζεται να επιμένουμε στον στόχο μας και να περπατάμε στον πιο φωτεινό δρόμο που αυτή τη στιγμή είμαστε ικανοί να δούμε. Μπορεί αργότερα αυτός ο δρόμος να είναι λιγότερο φωτεινός από κάποιον άλλον. Έτσι γίνεται: όσο προχωράμε αναπτύσσουμε οξυδέρκεια και διακρίνουμε καλύτερα τα πράγματα που μάς εξελίσσουν απ’ αυτά που απλά μάς μπερδεύουν και μάς κρατάνε στάσιμους και κάνουμε καλύτερες, πιο εύστοχες επιλογές και λιγότερα λάθη. Κάνουμε αυτό που μπορούμε κάθε φορά. Αλλά κάνουμε. Αυτή είναι η διαφορά. Δεν μένουμε απαθείς. Η ριζική εξέλιξη μπορεί να είναι αργή, αλλά μόνο έτσι είναι ριζική, όπως το κύμα που σκάει στον βράχο και τον λειαίνει μετά από πολλά πολλά χρόνια.

Η διαδικασία μπορεί να ακούγεται χρονοβόρα, βαριά και ανυπόφορη. Μπορεί και να είναι, ειδικά στην αρχή ή για ‘κείνον τον κοινό νου που θέλει να παραμείνει υπνωτισμένος γιατί ο φόβος του έξω από το πλαισιωμένο, γνώριμο και κατονομασμένο ως αποδεκτό, είναι μεγάλος. Σιγά σιγά όμως, αν επιμείνουμε, όπως το κύμα πάνω στον βράχο, ο φόβος του αγνώστου ξεπερνιέται και μόνο στην πράξη φαίνεται ότι μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο ή ενοχλητικό όσο πιστεύαμε ότι είναι. Μπορεί να ξεπεράσουμε εύκολα τα παιχνίδια του νου που δεν μπορεί να περιμένει χωρίς μια συγκεκριμένη προσδοκία. Γιατί αν παρα-μείνουμε σταθεροί και χωρίς προσδοκία, κάποτε, κάτι δικό μας, ξεχασμένο μάς αποκαλύπτεται. Κάτι που μπορεί να το στοιβάξαμε και να το καταπιέσαμε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει τότε, αλλά τώρα, ίσως τώρα, μπορούμε να το ξε-σκεπάσουμε και να δούμε έστω ένα του κομμάτι. Αυτό που μπορούμε αυτή τη στιγμή να αφομοιώσουμε.

Και έτσι να επιτρέψουμε στη γέννα της νέας αρχής, σκέψης, μορφής να λάβει χώρα.  Όπως λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο αυτή την εποχή η Γέννηση του Χριστού, της ηλιακής, Αρσενικής, Yang Αρχής που σπάει την προσκόλληση στο παλιό, στο γνωστό, στο ξεπερασμένο, στο χθες. Μάς καλεί να συνεχίσουμε να περπατάμε μ’ έναν νέο τρόπο, απαλλαγμένοι από τη συνήθεια, τα γνώριμα μοτίβα, τα περιττά στολίδια, να βλέπουμε ποιοί είμαστε. Όλο και περισσότερο. Όλο και πιο μέσα αλλά και με τη ματιά στο έξω. Μαζί και ταυτόχρονα.

© Κυριακή Κυριακίδου 2018